Ngababarkeun atawa ngalahirkeun budak ku jalan dioprasi sésar téh jaman kiwari mah geus biasa, malah ceuk wadul mah mémang trénna. Rupa-rupa alesanana mah, ti nu mémang alatan alesan médis, nepi ka alesan sieun nyeri atawa ngarah weuteuh palawangan. Heuheu... Heueuh, si Bagja gé bulan kamari téh pan borojolna téh disésar, najan saméméhna geus ditarékahan sangkan bisa normal. Tapi dalah dikumaha, orokna lumayan badag, indungna kurang badag. Kitu cenah alesanana mah...
Jaman baheula mah duka tah, kumaha prakprakanana mun aya kasus anu jaman kiwari pasti kudu disésar. Naha parajina jaragoan, atawa indungna karuatan, atawa kumaha. Tapi, meureun, dina sababaraha kasus mah, lian ti nu salamet téh, sigana aya ogé nu nepi ka hanteuna. Dina lebah dieu mah meureun urang bisa nilik tina angka maotna orok atawa indung dina prosés ngalahirkeun.
Kamari-kamari kuring ngobrol jeung babaturan, dokter di RSHS, nu meunang iber ti babaturanana nu ahli giji (gizi kalééé...). Dr. Marjolaine, si ahli giji téa (urang Walanda), sataunan kamari gé tas ngababarkeun anakna. Manéhna mah, cenah, salila kakandungan téh tara daék nginum pitamin atawa suplemén tambahan nanaon. "Asal asupanana (dahar) cukup--opat hurip lima sampurna téa meureun--sabenerna mah teu kudu maké jeung ditambahan suplemén sagala rupa. Jeung deuih ngarah orokna teu badag teuing, sahingga pas borojolna teu hésé. Tilu kiloan wé, cukup!" kitu meureun pokpokanana.
Beu... Abong nu bodo, nya... Kieu yeuh ari teu boga pangaweruh téh, keur mah nu pinterna deuih tara ngabéjaan kumaha nu benerna, tungtungna mah jadi kawas ata mata-ranté ti kasus kahiji ka nu salajengna: suplemén keur nu kakandungan >> orok badag >> babar sésar >> beban béaya anu badag. Hiji deui, sanggeus dibabarkeun, kiwari mah loba pisan orok nu jadi konéng. Balukarna, nya ongkos nu beuki gedé... Si Bagja ogé harita téh ceuk dokter anak statusna konéng. Najan kungsi disinar dua poé, tapi tungtungna mah kuring maksa, budak dibawa balik. Alhamdulillah, nepi ka ayeuna teu kurang nanaon.
Tambahan ngeunaan orok konéng, si Ua bet ngadadak curhat ngeunaan budakna nu baheula dibabarkeun di salasahiji rumah sakit di Bandung. Alatan konéng, budakna téh nepi ka disinar sapuluh poé lilana. Pas babaturanana nyaho di mana ngababarkeunana, si babaturan Ua téh langsung nebak, "Pasti konéng, nya?!" Haaar... Geuning... Horéng sigana kalolobaan budak anu dibabarkeun di rumah sakit éta ngalaman konéng. Beu... Naon atuh nya nu jadi sabab? Naha mémang kaayaan pasénna méh baé sarua kabéh? Atawa aya nu salah dina cara ngarawatan orok di éta rumah sakit? Atawa ukur akal-akalan? Beu... (deui wae)
Hampura pisan, bisi postingan ieu loba ngandung kacurigaan jeung sangkaan goréng. Tapi, hadé pisan mun urang bisa nyanghareupan ieu masalah. Nu penting pisan, nyatana urang téh kudu loba kanyaho. Ku kituna, hayu atuh urang maraca buku, utamana buku kaséhatan, kum baé nu séjénna ogé...
Basa poé senén kamari, ka tempat gawé aya kunjungan ti Komisi VII DPR. Tujuanana... Naon, nya... Pokona mah nempo kagiatan lembaga, patali jeung anggaran anu bakal dikucurkeun pikeun kagiatan panalungtikan. Salah saurang anggota Komisi nyarita, yén manéhna hemeng, naha sampel-sampel kasus flu manuk mani nepi ka kudu dikirim ka Hongkong sagala? Bener ieu téh alatan Indonésia euweuh kabisa? Perlu dana sabaraha, sih? Kitu meureun intina mah.
